Jeżeli chodzi o spektakle teatralne, to z pewnością daleko mi do zostania ekspertem, ale jednego jestem pewna - jeżeli wybierzecie się na "Kochanków nie z tej ziemi", z pewnością nie będziecie żałować ani jednej wydanej złotówki, a mięśnie brzucha (od śmiechu oczywiście), będą bolały Was przez kilka kolejnych dni... :) Uwierzcie mi na słowo - wyjdziecie z teatru z uśmiechem na ustach i poczuciem prawdziwego "Kulturalnego" zaspokojenia :)
Na skutek pewnego nieporozumienia ze świętym Piotrem - bo i zaświaty maczają palce w intrydze - kameralny dom pod Londynem zamieszkują dwie pary zakochanych ludzi. Piszących powieści kryminalne mężczyzn, Jacka i Simona, wspierają ich wierne i oddane żony: Susie i Mary. Wychodząca poza standardowe ramy czułość, z jaką małżeństwem Mary i Simona opiekują się Susie i Jack, potwierdza, że "miłość nie zna granic ni kordonów".
Według "ekspertów"^^ :
Elżbieta Konieczna, „Miesiąc w Krakowie” online, 14 czerwca 2010:
„Nie dostaniecie się tak łatwo, Drodzy Widzowie, na to przedstawienie. Historia powtórzy się jak z „Szalonymi nożyczkami” - bilety będą wykupione na pół roku do przodu! Przepis na to, żebyście się rodzinami ustawiali w kolejkach do teatru, jest prosty jak konstrukcja cepa: nieomylny węch towarzyszący decyzji o wystawieniu sztuki, palec Boży przy wyborze reżysera i zespół, który sprosta marzeniom. Dać się ludziom finezyjnie pośmiać, a nie porechotać. Wstrzyknąć im trochę optymizmu, odciągając od codziennych horrorków. Proste? Proste. Tylko dlaczego tak rzadko, siedząc na widowni, myślę sobie: a jednak w teatrze może być sympatycznie, zabawnie, profesjonalnie, a nawet pięknie?
Mam pomysł - mam sukces. No, prawie sukces
Autorka „Kochanków nie z tej ziemi”, Angielka, mieszkała wraz z mężem przez jakiś czas w starym, przytulnym domu na prowincji, takim, w którym ciągle coś stuka, świszczy, zgrzypi. Dom podpowiedział jej historię, w którą ochoczo uwierzyła. Przed stu laty mieszkała w nim sympatyczna para i dalej tu przebywa. Dawni właściciele nie tylko fruwają po salonie, kuchni i ogrodzie, ale jako duchy roztaczają dobrotliwą opiekę nad obecnymi mieszkańcami. Cudny pomysł, ale trzeba mieć jeszcze talent, żeby równie udatnie rozpisać go na postaci, zdarzenia, sytuacje. Udało się. Dzięki tej sztuce Pam Valentine zyskała rozgłos.
Skusicie się na prawdziwie kulturalne wakacje? Lubicie zastępować telewizję i internet wydarzeniami "na żywo" ? :)
*zdjęcia pochodzą ze strony internetowej teatru Bagatela :)
Telewizję już dawno zastąpiłam, po prostu jej nie mam. A pójście do teatru to za każdym razem niezwykle emocjonująca uczta.
OdpowiedzUsuńchętnie wybrałabym się na ten spektakl ;) uwielbiam chodzić do teatru, choć nie aż tak często niestety mam okazję ;c ale teatr Bagatela w Krakowie jest jednym z moich ulubionych :) Byłam tam jak w Krakowie pare miesięcy temu była noc Teatrów :)
OdpowiedzUsuńBrzmi naprawdę ciekawie i kulturalnie:) Szkoda, że Kraków na drugim końcu Polski...
OdpowiedzUsuńUwielbiam teatr i z wielką chęcią wybrałabym się na taki spektakl :)
OdpowiedzUsuńNiestety do teatru mam za daleko. Pozostają książki i inne rozrywki :)
OdpowiedzUsuńTroszkę za daleko do akurat tego teatru, ale niedaleko mojej miejscowości na pewno też znajdzie się coś fajnego :)
OdpowiedzUsuńBrzmi ciekawie, mimo, że mam strasznie daleko :( Livresland.blogspot.com :*
OdpowiedzUsuńHm... Telewizję już dawno zastąpiłam książkami :). Jeszcze nigdy nie miałam okazji zajrzeć do teatru i mam nadzieję, że niedługo się to zmieni.Planuję wybrać się na ciekawy spektakl jeszcze w tym miesiącu. Aż wstyd mi, że wcześniej tego nie zrobiłam ;).
OdpowiedzUsuńKocham teatr :) Dawno nie byłam, jakieś kilka miesięcy, nadrobię zapewne niebawem. Ale teatr to coś pięknego ;-) Jeszcze jak dojdzie do tego całkiem inteligentny humor, to już w ogóle - pełnia szczęścia.
OdpowiedzUsuń