"Tajemnice zamku Udolpho" czyli o tym, co straszyło bohaterki powieści Jane Austen :)

Tytuł polski: "Tajemnice zamku Udolpho"
Tytuł oryginalny: "The Mysteries of Udolpho"
Pierwsze wydanie: 1794
Pierwsze wydanie polskie: 1977 
Stron: TOM I - 371, TOM II - 348
Autor: Ann Radcliffe - jeżeli chcesz dowiedzieć się o niej czegoś więcej, kliknij TUTAJ.

Treść: Na uroczych brzegach Garonny, w prowincji Gaskonii (Francja), stała w roku 1584 posiadłość pana St. Aubert, w której wiódł on spokojne życie u boku ukochanej żony oraz wrażliwej na piękno świata córki Emilii. Wkrótce sielankę zakłóca śmierć pani St. Aubert oraz kłopoty zdrowotne ojca dziewczyny, będące bezpośrednią przyczyną wyruszenia w podróż po Italii, która na zawsze odmieni losy Emilii... Panna St. Aubert nie tylko pozna prawdziwe znaczenie słowa "miłość", ale także przeżyje mrożące krew w żyłach chwile w starym, nawiedzonym zamczysku oraz odkryje, dlaczego ojciec wraz z najcenniejszymi rzeczami trzyma miniaturę kobiety, do której Emilia wydaje się być wyjątkowo podobna...

Według Esy: Na samym początku muszę zaznaczyć, że "Tajemnice..." należą do tego rodzaju książek, które z całą pewnością nie spodobają się wszystkim. Po pierwsze - powieść "przetykana" jest fragmentami poezji. Muszę przyznać, że zdecydowanie wolę czytać prozę (może dlatego, że poezja wciąż kojarzy mi się z interpretacjami "pod klucz" z czasów liceum?), dlatego rozpoczynając moją przygodę u boku Emilii obawiałam się, że poezja może skutecznie mnie "odstraszyć", jednak na szczęście tak się nie stało. Fragmenty liryczne nie zawsze są powiązane bezpośrednio z akcją powieści, dlatego w ostateczności możemy spokojnie je opuszczać, choć osobiście nie musiałam tego robić, więc chyba "nie taki diabeł straszny, jak go malują" :) Po drugie - przez pierwsze 250 stron czytelnik jest "raczony" opisami przyrody. Przyznaję - gdyby nie fakt, że otoczenie, w którym czytałam "Tajemnice" było bardzo podobne do tego opisywanego w powieści i że z racji leniwej niedzieli i tak nie miałam nic ciekawszego w planach, pewnie oddałabym książkę do biblioteki bez zapoznania się z jej treścią, choć jedno muszę przyznać - krajobrazy opisywane są pięknym, zapadającym w pamięć językiem, którego próżno szukać w wielu współczesnych utworach i naprwadę potrafiły przenieść mnie do słonecznej Italii! Po trzecie - książka wymaga poświęcenia jej naprawdę sporej uwagi, ponieważ autorka "buduje" niezwykle skomplikowaną, ale zarazem przemyślaną historię, której rozwiązanie zaskoczyło mnie bardziej niż niejeden kryminał :)

Ann Radcliffe (źródło: Wikipedia)

O Ann Radcliffe i jej powieściach dowiedziałam się podczas lektury "Opactwa Northanger" Jane Austen, w którym to utworze młode dziewczęta dawały się porwać magii "Tajemnic zamku Udolpho", które w silny sposób oddziaływało na ich wyobraźnię powodując, że każde opactwo czy opuszczone domostwo automatycznie było nawiedzone i pełne niewyjaśnionych tajemnic...
Czy powieści Ann Radcliffe straszą i teraz? Skłamałabym, gdybym odpowiedziała, że nie... :) Jestem pewna, że gdyby kiedyś powstała ekranizacja "Tajemnic...", na pewno nie odważyłabym się oglądnąć jej kiedy byłabym sama w ciemnych domu :) Za żadne skarby! ^^
Powieści nie da się przeczytać szybko i właśnie to jest jednym z jej atutów, ponieważ mamy szansę "przywiącać" się do bohaterów, którzy tak szybko nie ulecą z naszej pamięci :)
Czy książka nam się spodoba, zależy chyba jedynie od indywidualnych upodobań literackich :) Z mojej strony polecam ją zarówno miłośnikom zagadkowych historii z dreszczykiem, jak i wzruszających opowieści o miłości ;)

Na mapie świata stawiam kolejną czerwoną kropkę :) Jeżeli macie ochotę przyłączyć się do zaproponowanej przeze mnie literackiej podróży, to jest mi bardzo miło :) Proszę jedynie o wspomnienie o tym, że to ja coś takiego wymyśliłam :) Chętnie będę śledzić Waszą podróż :) Więcej o projekcie, możecie przeczytać TUTAJ :)

"-To tylko wiatr... to wiatr porusza całun, panienko. Nie zamknęłyśmy drzwi, o, proszę, jak się chwieje płomień lampy... To tylko wiatr...
Ledwie wymówiła te słowa, całun zaczął się poruszać silniej niż przedtem. Emilia, nieco zawstydzona swym strachem, podeszła znów do łóżka, pragnąc się przekonać, czy to tylko wiatr był powodem jej niepokoju. Aliści kiedy zajrzała między zasłony, całun poruszył się znowu i nagle pojawiła się na nim twarz ludzka."

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem" :)